Inmiddels mag ik volwassen genoemd worden, ik betaal mijn eigen rekeningen, werk voor mijn geld en verdorie, krijg belastingaanslagen. Toen ikzelf de doelgroep van jeugdboeken was, keek ik er anders naar. Geen zurige analyse waarom een verhaal wel of niet werkt, ik interesseerde me niet voor het spoor lijken dat een protagonist achter zich liet, want het kwam goed voor dat personage. Sociaal commentaar kon me gestolen worden, als het maar spannend was en ik zag de boodschap niet in kinderen die lichamelijke aandoeningen hebben. Ik mankeer toch niks? Als kind las ik anders. Een kwart eeuw geleden zat ik op de basisschool en maakte ik ruzie met de anderen in de klas om de volgende te zijn die 'Licht op Zolder' van Shel Silverstein op z'n bureautje mocht hebben. Alleen al vanwege het jaar van verschijning kijk ik anders naar het boek. Het zou interessant zijn als ik 'De Eikelvreters' toen ook zou hebben gelezen. Dan had ik mijn herinnering kunnen vergelijken met wat ik nu denk. Helaas, ik heb het destijds niet gelezen. Ik ben dus aangewezen op mijn volwassen, belastingbetalende blik. Ik denk niet dat ik het boek toen gewaardeerd zou hebben. Het verhaal is veel te geleidelijk. Toen ik rond pagina 150 in het boek zat, vroeg ik mezelf af waar het verhaal naartoe zou gaan. Hoofdpersoon Santiago is een jongen die in het Spanje van de jaren veertig opgroeit. Hij en zijn katholieke gezin wonen in een grot en hebben nauwelijks geld om zich te voeden. Santiago's moeder is geregeld zwanger. De link met het katholicisme had ik destijds volledig gemist. Hij moet stoppen met school om de kost te gaan verdienen als hij negen jaar oud is (zo oud als ik toen dit verscheen). Santiago zelf denkt dat het geen goed idee is om te stoppen met school. Hij wil niet dom blijven. Helaas krijgt hij geen kans om er iets tegen te doen. Hij gaat van dagloonbaan naar dagloonbaan en zijn pogingen om ervan af te komen mislukken. Als zijn ideeën worden in de kiem gesmoord. Zijn vader drukt hem op het hart dat werken edel is. Als volwassene heb ik stevig genoten van de sfeer in het boek. Het verhaal speelde zich als een tekenfilm af in mijn hoofd, met name de omschrijving van de omgevingen stonden mij voor ogen. Om één of andere reden zag ik Santiago vaak in de ochtend tegen een oranje hemel de dag tegemoet lopen en 's avonds in een paarse gloed terugkeren naar de koude grot. Ja, het leven van Santiago verloopt zeker niet soepel, maar wat is de omgeving waarin hij lijdt mooi. Het verhaal kent geen bokkesprongen, grote spanningsbogen of plotseling spektakel. We volgen Santiago zeven jaar lang en we groeien met hem op. Nu lees ik een 'coming of age'-verhaal, destijds zou ik dat geduld niet op hebben gebracht. Nu wel en gelukkig maar, want op de laatste paar pagina's weet het boek met toch even bij de strot te grijpen als Santiago een terloopse observatie maakt over het verloop van generaties. Santiago zelf wordt niet zo volwassen als ik nu ben. Maar hij werkt harder voor zijn geld en draagt op zijn manier bij aan de verdeling van materialen en middelen van de Spaanse bevolking. Over belasting zegt auteur Els Pelgrom niets. Dat zou er nog eens bij moeten komen voor Santiago.
1 Reactie
Aalt Prins
2/14/2018 07:54:43 am
Goed aan je blog vind ik dat je geen blad voor de mond neemt. Gaaf dat je je mening uitte toen Els Pelgrom in de les kwam. Dat was het meest interessante moment van haar bezoek.
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
Details
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. ArchievenCategorieën |